Son Gece

O gece, uzun zamandır hazırlanılan bir veda yemeğiydi. Kırık sandalyeli eski yazlıkta değil, şehirdeki o gösterişli salonda yapılacaktı. Masalar düzenli, müzik hafifti… ama gözlerde bir telaş vardı. Çünkü bazı veda cümleleri, söylenmeden kalacaktı.
Genç kadın, aynaya son bir kez baktı. O kolyeyi annesi yıllar önce, hiçbir açıklama yapmadan vermişti. Sadece demişti ki:
“Onu bir gün takman gerekebilir. Ne zaman olduğunu sen anlayacaksın.”
Ve o anlamıştı. Kolyeyi boynuna takarken, ışık taşlardan parça parça yansıdı — sanki her bir taş, geçmişten bir anıyı geri çağırıyordu. O akşam ne bağırış oldu, ne gözyaşı. Sadece bir bakış. Ve kolyenin o an parlayan son halkası. Geride ne kaldıysa, parıltısına karıştı…
Ertesi sabah kimse o kolyeyi bir daha görmedi. Ama boynunda taşıdığı o gecenin hikayesi, hep anlatıldı.
İLETİŞİME GEÇİN